Узок йўл юрсам, нимадандир узок чарчасам, йиглагим келганда, хеч ким мени тушунишни истамаса, ёлгиз колсам хуллас хаммаси эслатиб туради сизни борлигингизни.
Чунки энг узок йўлни мен сизни ёнингизга бориш учун босиб ўтгандим.
Чарчаганимда сиз билан гаплашсам хамма чарчокларим унут бўлиб кетарди.
Йиглагим келса вактида сиздан аламимни олиб йиглаганим эслатади.
Хатто мени тушунмасангизда ха саники тўгри дея мани овутган ёки кўнглимни кўтаришга уринганингиз учун.
Сизсиз узок ёлгиз колганим учун.
Хаммаси учун.
Токи сиздан мени айирган ёлгон келмагунича сиз билан шундай яшаётган эдим.
Кейин-чи?
Нима бўлди. Худди кузги япрокдай тўкилдим. Ўз танамдан узилдим. Ёлгон саргайтирди йўлларингизда. У мени зор килди бир лахзалик гапингиз учун. Куз хам эслата бошлади сизни кайтадан.
Кетаётиб худди ўзимга ўхшаш кузги япроклар билан сўзлаша бошладим. Гўёки мен уларни тушуна оладигандек.